Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Τι έμαθα από τον κύριο Χριστιανόπουλο.

Μου χρειάζεται ο διαρκής θυμός του κυρίου Χριστιανόπουλου.
Μου διδάσκει την φιλόπονη εγκαρτέρηση που χρωστά να κρύβεται
πίσω από κάθε πόθο.
Την επικινδυνότητα της μοναχικότητας,
που σα στολή παραλλαγής τη φοράς
να μην ξεχωρίζεις και δίνεις στόχο.
Και τότε, το ύπουλο χαμόγελο της σιωπής.
Και τότε αντρώνεσαι κι είσαι υπολογίσιμος.
Και τότε, οι οχιές που σε ορέγονται
καμώνονται πως σε σέβονται.
Για να σε υποχρεώσουν με χίλια δυο τερτίπια.
Και μόνο αν δεν τα πάρεις, το αληθινό τους
θα δείξουν πρόσωπο.
Αυτό μου δίδαξε ο κύριος Χριστιανόπουλος.
Να πολεμώ ασήμαντα για τους πολλούς,
τα όπλα μου να μη γνωρίζονται.
Να γίνομαι μικρός, πολύ μικρός, τόσο μικρός σαν τίποτα
αν θέλω τα αληθινά μεγάλα.
Και τότε μόνο θα πάρω το αίμα μου πίσω.
Μα μέχρι τότε,
πρέπει να το δίνω.
(Έστω κι έτσι, ασήμαντα).