Δεν με πειράζει που δίχως την καλή ζωή μ' αφήσατε
δίχως ανέσεις, πολυτέλειες και χρωματιστές επιθυμίες.
Που έχασα την έπαρση του πετυχημένου,
την ύβρι του γνώστη.
Όλα τούτα, το νιώθω, με ξεκούρασαν
αφού, αν θέλεις κι' όλας να στο πώ,
ρούχα αταίριαστα όλα αυτά τα χρόνια
πάνω μου τα φορέσατε.
Δυό νούμερα πιό μεγάλα από το μπόι μου,
τρία μικρότερα απ' την ψυχή μου.
Μάλλον χάρη ήταν λοιπόν προς εμέ η απληστία σας
κι ίσως γι' αυτό με βλέπετε να χαμογελώ
και απορείτε.
Μόνο που,
καθώς πονώ από τη δυστυχία των γύρω μου
καμμιά φορά θυμώνω
και ίσως τότε είναι που πρέπει να φοβάστε.
Γιατί η ψυχή μου πιο μικρή κι απ' το άτομο.
Κι εσείς την κομματιάζετε.
Δεν το θέλω. Μα η φύση είναι τέτοια.
Ο υπέρτατος νόμος.
