Μικρό

Λογιστικές, καταραμένες πράξεις,
στις λογικές σας ψυχές συντρίβονται.
Έσοδα κι έξοδα και προπαντός εισπράξεις,
πότε να επαίρονται - πότε να κρύβονται.

Αλλαγή χρήσης

Δεν άντεξε η Χαρά την κρίση.

Πόσα βιβλία να πουλήσεις τάχα

στους εξαθλιωμένους ?

Και σύ νάσαι απλώς η "Χαρά"

μεσήλικη γυναίκα προς τη δύση της,

και δίχως την υπόσταση ενός barcode

που κάνει τον πελάτη να σε σέβεται ?

Δεν πούλαγε βιβλία μόνο.

Μα και μολύβια και παιχνίδια και μπογιές.

Κι όταν ανοίγαν τα σχολεία

γιορτή λες κι γινόταν.

Φωνές παιδιών κι επιθυμίες

κι ελπίδες κι όνειρα και χρόνος και αύριο.

Γιατί, το αύριο πουλούσε η Χαρά.

Τώρα ένα θάνατος πλημμύρισε το χώρο.

"Ενεχυροδανειστήριον".

Με κίτρινες σα πυρετό ταμπέλες γύρω-γύρω,

να φαίνονται από μακριά,

μήπως και χάσει η απόγνωση το δρόμο

και δεν βρεί λύση. (Πριν από την τελευταία).

Φωνές παιδιών πιά δεν ακούγονται εκεί μέσα

κι απελπισμένοι μοναχά τον μπαινοβγαίνουν.

Κι αντί το αύριο απ΄τη Χαρά να αγοράζουν

το χθές στη δυστυχία τους πουλάνε. 

Κατανομές

Δεν με πειράζει που δίχως την καλή ζωή μ' αφήσατε

δίχως ανέσεις, πολυτέλειες και χρωματιστές επιθυμίες.

Που έχασα την έπαρση του πετυχημένου,

την ύβρι του γνώστη.

Όλα τούτα, το νιώθω, με ξεκούρασαν

αφού, αν θέλεις κι' όλας να στο πώ,

ρούχα αταίριαστα όλα αυτά τα χρόνια

πάνω μου τα φορέσατε.

Δυό νούμερα πιό μεγάλα από το μπόι μου,

τρία μικρότερα απ' την ψυχή μου.

Μάλλον χάρη ήταν λοιπόν προς εμέ η απληστία σας

κι ίσως γι' αυτό με βλέπετε να χαμογελώ

και απορείτε.

Μόνο που,

καθώς πονώ από τη δυστυχία των γύρω μου

καμμιά φορά θυμώνω

και ίσως τότε είναι που πρέπει να φοβάστε.

Γιατί η ψυχή μου πιο μικρή κι απ' το άτομο.

Κι εσείς την κομματιάζετε.

Δεν το θέλω. Μα η φύση είναι τέτοια.

Ο υπέρτατος νόμος. 

Τι έμαθα από τον κύριο Χριστιανόπουλο.

Μου χρειάζεται ο διαρκής θυμός του κυρίου Χριστιανόπουλου.

Μου διδάσκει την φιλόπονη εγκαρτέρηση που χρωστά να κρύβεται

πίσω από κάθε πόθο.

Την επικινδυνότητα της μοναχικότητας,

που σα στολή παραλλαγής τη φοράς

να μην ξεχωρίζεις και δίνεις στόχο.

Και τότε, το ύπουλο χαμόγελο της σιωπής.

Και τότε αντρώνεσαι κι είσαι υπολογίσιμος.

Και τότε, οι οχιές που σε ορέγονται

καμώνονται πως σε σέβονται.

Για να σε υποχρεώσουν με χίλια δυο τερτίπια.

Και μόνο αν δεν τα πάρεις, το αληθινό τους

θα δείξουν πρόσωπο.

Αυτό μου δίδαξε ο κύριος Χριστιανόπουλος.

Να πολεμώ ασήμαντα για τους πολλούς,

τα όπλα μου να μη γνωρίζονται.

Να γίνομαι μικρός, πολύ μικρός, τόσο μικρός σαν τίποτα

αν θέλω τα αληθινά μεγάλα.

Και τότε μόνο θα πάρω το αίμα μου πίσω.

Μα μέχρι τότε,
πρέπει να το δίνω.

(Έστω κι έτσι, ασήμαντα).