Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Μικρό

Λογιστικές, καταραμένες πράξεις,
στις λογικές σας ψυχές συντρίβονται.
Έσοδα κι έξοδα και προπαντός εισπράξεις,
πότε να επαίρονται - πότε να κρύβονται.

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Αλλαγή χρήσης

Δεν άντεξε η Χαρά την κρίση.
Πόσα βιβλία να πουλήσεις τάχα
στους εξαθλιωμένους ?
Και σύ νάσαι απλώς η "Χαρά"
μεσήλικη γυναίκα προς τη δύση της,
και δίχως την υπόσταση ενός barcode
που κάνει τον πελάτη να σε σέβεται ?

Δεν πούλαγε βιβλία μόνο.
Μα και μολύβια και παιχνίδια και μπογιές.
Κι όταν ανοίγαν τα σχολεία
γιορτή λες κι γινόταν.
Φωνές παιδιών κι επιθυμίες
κι ελπίδες κι όνειρα και χρόνος και αύριο.
Γιατί, το αύριο πουλούσε η Χαρά.

Τώρα ένα θάνατος πλημμύρισε το χώρο.
"Ενεχυροδανειστήριον".
Με κίτρινες σα πυρετό ταμπέλες γύρω-γύρω,
να φαίνονται από μακριά,
μήπως και χάσει η απόγνωση το δρόμο
και δεν βρεί λύση. (Πριν από την τελευταία).

Φωνές παιδιών πιά δεν ακούγονται εκεί μέσα
κι απελπισμένοι μοναχά τον μπαινοβγαίνουν.
Κι αντί το αύριο απ΄τη Χαρά να αγοράζουν
το χθές στη δυστυχία τους πουλάνε. 

Κατανομές

Δεν με πειράζει που δίχως την καλή ζωή μ' αφήσατε
δίχως ανέσεις, πολυτέλειες και χρωματιστές επιθυμίες.
Που έχασα την έπαρση του πετυχημένου,
την ύβρι του γνώστη.
Όλα τούτα, το νιώθω, με ξεκούρασαν
αφού, αν θέλεις κι' όλας να στο πώ,
ρούχα αταίριαστα όλα αυτά τα χρόνια
πάνω μου τα φορέσατε.
Δυό νούμερα πιό μεγάλα από το μπόι μου,
τρία μικρότερα απ' την ψυχή μου.

Μάλλον χάρη ήταν λοιπόν προς εμέ η απληστία σας
κι ίσως γι' αυτό με βλέπετε να χαμογελώ
και απορείτε.
Μόνο που,
καθώς πονώ από τη δυστυχία των γύρω μου
καμμιά φορά θυμώνω
και ίσως τότε είναι που πρέπει να φοβάστε.
Γιατί η ψυχή μου πιο μικρή κι απ' το άτομο.
Κι εσείς την κομματιάζετε.
Δεν το θέλω. Μα η φύση είναι τέτοια.
Ο υπέρτατος νόμος. 

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Τι έμαθα από τον κύριο Χριστιανόπουλο.

Μου χρειάζεται ο διαρκής θυμός του κυρίου Χριστιανόπουλου.
Μου διδάσκει την φιλόπονη εγκαρτέρηση που χρωστά να κρύβεται
πίσω από κάθε πόθο.
Την επικινδυνότητα της μοναχικότητας,
που σα στολή παραλλαγής τη φοράς
να μην ξεχωρίζεις και δίνεις στόχο.
Και τότε, το ύπουλο χαμόγελο της σιωπής.
Και τότε αντρώνεσαι κι είσαι υπολογίσιμος.
Και τότε, οι οχιές που σε ορέγονται
καμώνονται πως σε σέβονται.
Για να σε υποχρεώσουν με χίλια δυο τερτίπια.
Και μόνο αν δεν τα πάρεις, το αληθινό τους
θα δείξουν πρόσωπο.
Αυτό μου δίδαξε ο κύριος Χριστιανόπουλος.
Να πολεμώ ασήμαντα για τους πολλούς,
τα όπλα μου να μη γνωρίζονται.
Να γίνομαι μικρός, πολύ μικρός, τόσο μικρός σαν τίποτα
αν θέλω τα αληθινά μεγάλα.
Και τότε μόνο θα πάρω το αίμα μου πίσω.
Μα μέχρι τότε,
πρέπει να το δίνω.
(Έστω κι έτσι, ασήμαντα).

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Απελλού 8

Σε πολυκατοικίες γκρίζες του πενήντα,
τα παιδικά σου χνάρια όταν ψάχνεις,
μόνο χαλάσματα θα βρεις να σε πλακώσουν.
Είναι κατάρα αλλού να ζείς κι΄αλλού να υπάρχεις.

Αγγίζεις τοίχους, και θαρρείς θα ξαναζήσεις,
γέλια και κλάματα ενός κόσμου πιά χαμένου.
Και μοιάζει ευλογία η μυρωδιά εκείνη της κλεισούρας.
(Σαν θυμιατό πάνω από κλίνη πεθαμένου).

Πόρτα κλειστή, του κάτω κόσμου μονοπάτι.
Πίσω της χρόνια και ψυχές που έχουν φύγει.
Θλίψη.Αιώνια.Αιώνια σαν τρέλα.
Γίνεται σάβανο λευκό και σε τυλίγει.

Ρούχα απλωμένα στην πλακόστρωτη ταράτσα, 
μαύρα πανιά στου γυρισμού σου το καράβι.
Λόγια ασυνάρτητα.Τα έχεις πιά χαμένα.
Ποιός θα πονέσει τάχα, ποιός θα καταλάβει...

Οκτώ και τέταρτο.

Κάθε πρωί μιά σκέψη μεγάλη με επισκέπτεται.
Θαρρείς πως ξέρει μάλιστα την ώρα, και κάθε μέρα,
οκτώ και τέταρτο είναι κεί κι' ορθώνεται μπροστά μου.
Προβλήματα που άλυτα φαντάζανε ως χθές,
προβλήματα που ήξερα και άλλα που δεν ήξερα,
(κι΄αυτά είναι περισσότερα),
από άγρια σκυλιά,
σε σύντροφους πιστούς και τρυφερούς μεταμορφώνονται,
και αναζητούν το χάδι μου.
Και τότε γώ το δίνω γιατί τότε μπορώ.
(Και όχι γιατί έχω ως ανόητος την λύσι).
Αλλά γιατί είναι πρωί και η σκέψη που με επισκέπτεται
έχει μέσα της την ελπίδα του χρόνου που απομένει.
Ως την νύχτα.

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Ελεύθερος.

Ελεύθερος, μου λές πως είμαι.
Βουλή και βούληση όλα δικά μου.
Της μοίρας μου ο μόνος τιμονιέρης.
Του άστρου μου εγώ το μόνο φώς.

Κι' εκεί που εσύ καμώνεσαι πως με θαυμάζεις,
γιά όλα τούτα τα (τάχατες) ωραία,
εγώ από μέσα μου ζηλεύω όλους εκείνους
που ελεύθεροι δεν είναι, ευτυχώς.
Που κάποιο χέρι τους δεσμεύει το δικό τους
και μιά αγκαλιά (σαν φυλακή) συχνά τους κλείνει.
Ποιός νάναι ελεύθερος ζητάει την ώρα εκείνη
που τα κορμιά αναζητούν το λυτρωμό τους ; 

Ελεύθερος μου λες πως είμαι.
Βουλή και βούληση όλα δικά μου.
Μα τι δεν θάδινα να είχα πίσω τη σκλαβιά μου
αρκεί τις νύχτες δίπλα σου να κείμαι.

Δίπλωμα οδηγήσεως

Άνθρωποι δίχως κανένα προορισμό,
χωρίς καμμιά συναίσθηση της ομορφιάς του δρόμου,
θέλουν να βγάλουν δίπλωμα.
Τί να το κάνουν ;