Βουλή και βούληση όλα δικά μου.
Της μοίρας μου ο μόνος τιμονιέρης.
Του άστρου μου εγώ το μόνο φώς.
Κι' εκεί που εσύ καμώνεσαι πως με θαυμάζεις,
γιά όλα τούτα τα (τάχατες) ωραία,
εγώ από μέσα μου ζηλεύω όλους εκείνους
που ελεύθεροι δεν είναι, ευτυχώς.
Που κάποιο χέρι τους δεσμεύει το δικό τους
και μιά αγκαλιά (σαν φυλακή) συχνά τους κλείνει.
Ποιός νάναι ελεύθερος ζητάει την ώρα εκείνη
που τα κορμιά αναζητούν το λυτρωμό τους ;
Ελεύθερος μου λες πως είμαι.
Βουλή και βούληση όλα δικά μου.
Μα τι δεν θάδινα να είχα πίσω τη σκλαβιά μου
αρκεί τις νύχτες δίπλα σου να κείμαι.
